महाकाली नदी |
अचेल मेरा रातहरुमा
कति आँशुको खोला बग्छन्? थाहा छैन-
तर त्यही खोलामा
बगेको मनलाई छोप्न
सखारै निस्किन्छु
शब्दहरुको दुवाली छेक्न।
तेसो र
छिटै गाउँ फर्किनू है!
मैले रोपेको लिम्ची फूलको
सुगन्ध पहिल्याउँदै-पहिल्याउँदै।
कृतिम ओढारमा
तिमीले बाँचेको जीवन
र म जलि बाँचेर
फेरि पलाएको जिउला जीवनको
दो-लाल घाटमा भेटौंला-
जीवन-आयु उँधो जाँदो छ
छातीमा मायाको तरलता
बरुणको चेप चेप बग्दै
उँभो पानी-पानीको पहाड
अग्लिंदैछ, छिचोल्दैछ
अ/मान्छेहरुको भिड......
बिजुली फुलेको शहरलाई होइन
ति विशाल सागरहरूलाई होइन
तिम्रो खाँचो त,
अध्याँरोमा हाँसेको गाँउलाई छ।
तिम्रो नाम सुसाँउदै बगेको
अरुण-वरुण नदीलाई छ।
हतारिएर छिटै फर्किनू !
खोसिएको कोशीको पानीलाई
तिम्रो साहारा चाहिएको छ।
सुकेको मेचीको किनारलाई
तिम्रो चासो परेको छ।
तिम्रो माया त,
दुखेको महाकालीलाई चाहिएको छ।
तिम्रो एकै मुट्ठी प्राण
सिंगो मेरो देशलाई चाहिएको छ।
Very Nice Poem!
ReplyDeleteChandra Ji ! Thanks alot for valuable comment.
ReplyDeleteमीठो कविता ।
ReplyDelete